Marathon Man;
Πότε ένα τραγούδι, πότε ένα τοπίο, μια μυρουδιά, μια στιγμή στην κίνηση της πόλης, ένα όνειρο που είναι τόσο αληθινό που δεν μπορώ να το ξεχωρίσω από την αλήθεια, και οι εικόνες εκρήγνυνται, γεμίζοντας το νου, την καρδιά και τις πέντε αισθήσεις. Τον τελευταίο καιρό το φαινόμενο έχει πάρει διαστάσεις, κάτι που μπορεί να οφείλεται: α. στην πεπερασμένη ηλικία του μέσου, β. στη μελαγχολία που αυτό συνεπάγεται, γ. στα 40 χρόνια των 4Τ και της εταιρείας που έφτιαξε το σύγχρονο περιοδικό Τύπο στην Ελλάδα, δ. στον πλούτο των στοιχείων, ε. σε όλα μαζί, στ. στο ότι το παρελθόν δεν υπάρχει, και το μέλλον που ονειρεύεσαι μπορεί να μην έλθει.Την τελευταία φράση τη διάβασα στο άρθρο του Νίκου Αλιάγα στο Πρώτο ΘΕΜΑ της 18ης.10.09. Τον ευχαριστώ γιατί έδωσε απάντηση στο αίνιγμα που με απασχολεί στη διαμονή μου στο Καθαρτήριο. Το παρελθόν δεν υπάρχει, και αυτά που θέλω για το μέλλον μπορεί να μη γίνουν, και να η εξήγηση για την κατάστασή μου, που τη γνώριζα, αλλά έκανα πως δεν την έβλεπα. Γι’ αυτό και η παραμονή μου στην αίθουσα αναμονής, μέχρι η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας να αποφασίσει αν θα πάω Παράδεισο ή Κόλαση. Το πρώτο έχει μεγαλύτερες πιθανότητες, μιας και ο τόπος έχει αδειάσει, και ο ¶γιος Πέτρος αισθάνεται μοναξιά. Μπορεί να τό ’χω πει, αλλά στο Καθαρτήριο πηγαίνουν προσωπικότητες που παρουσιάζουν κάποια μορφή ψυχικής ασθένειας και ο «Θεός» δεν ξέρει τι να τις κάνει. Αν τις στείλει Κάτω, θα πάει χαμένο το καλό κομμάτι της ζωής τους. Αν Επάνω, θα κάνουν τον Παράδεισο άνω κάτω με την αναρχοαυτόνομη σκέψη τους. Οι περισσότερες από αυτές πίστεψαν ότι ποτέ δε θα πεθάνουν και πως οι πράξεις τους θα αλλάξουν τον κόσμο! Τις συναντάω και συζητάμε κάθε μέρα, αλλά δεν μπορώ να πω ονόματα, τουλάχιστον όχι τώρα.
Εκτός από αβεβαιότητα, η παραμονή στο Καθαρτήριο προξενεί και κατάθλιψη (όλοι περπατούν με σκυμμένα κεφάλια) και αντικοινωνική συμπεριφορά (δεν πάνε Nobu και Da Capo, δεν έχουν παντρευτεί μοντέλα, δεν έχουν Porsche, σκάφος και βίλα στο νησί των ανέμων). Τα μόνα που επιτρέπονται σε αυτόν τον τόπο είναι δημοσιογραφικό χαρτί, μπικ, και φορητά «πι-σί». Η ημέρα περνάει συζητώντας, γράφοντας, παίζοντας σκάκι, βλέποντας τηλεόραση και, βέβαια, αναπολώντας το παρελθόν και προβλέποντας το μέλλον. Όταν οι εικόνες και οι αναμνήσεις σε πνίγουν και αρχίζεις να χτυπάς το πληκτρολόγιο, αναρωτιέσαι ποιον ενδιαφέρουν. Αν πάρω ως παράδειγμα τον εαυτό μου, που ρούφαγα τα άρθρα με τις αναμνήσεις και τις εμπειρίες ξένων συναδέλφων που έγραφαν σε αυτοκινητικά και αεροπορικά περιοδικά και στους 4Τ, καταλήγω στο συμπέρασμα πως κάποιους πρέπει να ενδιαφέρουν, αλλά είναι ελάχιστοι. Θυμάμαι τις περιγραφές του Gerry Phillips στο παλιό Motoring News, που με έκαναν να ταξιδεύω στις χώρες που γίνονταν ράλλυ όπως εκείνο των 1.000 Λιμνών, το Σπα-Σόφια-Λιέγη, το Μόντε Κάρλο και τα παλιά Ακρόπολις - πριν γίνουν καρτούν. Μην έχοντας ποτέ οδηγήσει σε πάγο, έμπαινα στις λέξεις και ζούσα τις ειδικές διαδρομές στις 1.000 Λίμνες, έβλεπα τις Alpine Renault να στρίβουν στο χιόνι στην ειδική διαδρομή των Μεγάλων Μαχαιριών, Col de Turini. Το χαρακτηρισμό τον έδωσαν οι θεατές, επειδή το φως των προβολέων ιωδίου «έκοβε» το σκοτάδι «μαχαίρι». Ήταν τα χρόνια που μπήκαν τα θεμέλια των 4Τ και της -καλής- πλευράς της αυτοκίνησης, που έδειχνε στους νέους που τους άρεσαν τα αυτοκίνητα και η τεχνολογία το δρόμο που έπρεπε να ακολουθήσουν. «Φορούσα» τα κείμενα. Κρύωνα ή ζεσταινόμουνα ανάλογα. Μύριζα καστορέλαιο και άκουγα τα τούρμπο να «σκάνε» μελετώντας τα κείμενα του Denis Jenkinson, ή Jenks, του απόλυτα καλύτερου τεχνικού δημοσιογράφου για τη Formula 1, που ορισμένα από τα σύγχρονα αστέρια θα έπρεπε να μελετήσουν για να δουν, να καταλαβαίνουν τη γλώσσα και τους τεχνικούς όρους, τι σημαίνει Τεχνική Δημοσιογραφία. Και οι δύο δε βρίσκονται πια στη ζωή, αλλά η δουλειά τους, όπως και άλλων, σαν των Bill Body, David E., Davies Jr, Warren Weith, George Bishop, Doug Blain και, βέβαια, του συνεργάτη μας μέχρι το θάνατό του LJK Setright, είναι -και σήμερα- ζωντανή, σε μυαλό και καρδιά. Τα κείμενά τους σημάδεψαν με ανεξίτηλα χρώματα τη δική μου επαγγελματική και προσωπική ζωή. Δύο από τους ήρωες της νιότης μου έγιναν φίλοι αγαπημένοι, με τον Phillips να μένει στο σπίτι μου όταν ερχόταν να καλύψει το Ακρόπολις και με τον Leonard να με τιμάει με τη συντροφιά του στα εκατοντάδες ταξίδια που έκανα στα 25 χρόνια που ήμουν μέλος της Επιτροπής που εκλέγει το Αυτοκίνητο της Χρονιάς (COTY) - και που τώρα είναι ο Στράτης Χατζηπαναγιώτου.
Κανείς, όσο ικανός κι είναι, δεν μπορεί να χωρέσει τις εμπειρίες, τις εικόνες, τις χαρές και τις απογοητεύσεις 40 χρόνων στις τέσσερις, πέντε σελίδες του Εν Λευκώ. Να τις αγγίξει με την άκρη των δακτύλων, να τις «δει» με τα μάτια της ψυχής, να τις νιώσει σε ένα σκίρτημα, ναι. Αλλά να τις περιγράψει; Κι αυτό, αναγνώστη που σε συναντάω στο δρόμο, και τα καλά σου λόγια με κάνουν να σκύβω το κεφάλι, είναι το δράμα! Να κοιτάς πίσω στα 40 χρόνια του περιοδικού και της Εταιρείας, και οι εικόνες να εκρήγνυνται στο μυαλό σου. Ιδιαίτερα όταν ανοίγεις την τηλεόραση και βλέπεις δεκάδες καθυστερημένα να ανακαλύπτουν τώρα αυτά που κάναμε τις δεκαετίες του ’70 και ’80. Όπως εκπομπές για τη μαγειρική, για παράδειγμα. Κανείς δε λέει ότι το πρώτο περιοδικό που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα (το 1987) ήταν το ΓΕΥΣΗ και στη συνέχεια το ΓΕΥΣΗ Κουζίνα. Επίσης, κανείς δεν αναφέρει ότι την πρώτη εκπομπή στην τηλεόραση την έκανε η Σοφία Καββαθά. Όλοι μας αντέγραψαν χυδαία, κλέβοντας τα κείμενα και τον τίτλο της Γεύσης και του ΤΑΞΙΔΕΥΟΝΤΑΣ, αλλά τι να τις κάνεις τις πρωτιές όταν δεν είσαι ικανός να τις διατηρήσεις. Όλες.
Εντάξει. Διατηρήσαμε κάποιες, αλλά όχι όλες. Ίσως επειδή δεν καταφέραμε να αντιμετωπίσουμε το μαύρο χρήμα των εργολάβων και εκείνων που ανεβάζουν και κατεβάζουν κυβερνήσεις. Πώς να κρατήσεις ένα περιοδικό, αν δεν έχεις δικό σου τηλεοπτικό σταθμό για να το διαφημίσεις δωρεάν; Και πώς να έχεις, αν δεν «ανήκεις» στο ένα ή στο άλλο κόμμα, αν δεν τους «κρατάς», αν δεν είσαι εκβιαστής; Έτσι, κοιτάς εμπρός και βλέπεις τη χυδαιότητα του βλαχογύφτικου lifestyle, των reality show, των πρωινάδικων και των διανοητικά καθυστερημένων -αρσενικού και θηλυκού γένους- υβριδίων που χασκογελούν μιλώντας Newspeak στις εκπομπές της «ιδιωτικής» τηλεόρασης.
Η παραμονή στο Καθαρτήριο αντιμετωπίζεται συνήθως με... φαρμακευτική αγωγή (Λαντόζ, Ζάναξ κτλ.), όμως οι περισσότεροι αποσυνάγωγοι ακολουθούν το δικό μου δρόμο. Τρέφονται με αναμνήσεις. Λίγες αράδες για Lancia HF, Lotus Cortina, Stratos, Audi Quattro, Alpine Renault, λίγες από Targa Florio, Nurburgring, SilverStone, Monza, Goodwood, Monaco και το σιρκουί του Castle Combe, όπου οδήγησα μια Lotus F2, προσπαθώντας να γίνω οδηγός της... Formula 1. Προσθέστε λίγες φωτογραφίες από το αρχείο, και ο κύκλος των κερδισμένων ευκαιριών θα έκλεινε, τουλάχιστον γι’ αυτό το τεύχος, το χρόνο, την περίοδο. Οι φίλοι μου στη No Man’s Land κάνουν το ίδιο. Τακτοποιούν το αρχείο, ανοίγουν παράθυρα στη μνήμη, καθώς από τα άλμπουμ πέφτουν φωτογραφίες μιας Bugatti στο Targa Florio, μιας Metallurgique του 1907 στο δρόμο του Σουνίου, μιας Zakspeed F1 στο Paul Ricard ή μιας Mercedes W196 και μιας C111 Wankel στο Hockenheim. Όλοι λέμε να γράψουμε βιβλίο, αλλά λίγοι το επιχειρούν ή το αρχίζουν και δεν το τελειώνουν, επειδή είναι βέβαιοι ότι η παραμονή εδώ είναι προσωρινή και σύντομα θα αρχίσουν το ταξίδι στο μέλλον. Ανοησίες, βέβαια, γιατί το παρελθόν πέθανε, το μέλλον δεν υπάρχει, και αυτό που όλοι -στο Καθαρτήριο- γνωρίζουν είναι το Παρόν.
Αν το μέλλον δεν υπάρχει, τότε γιατί κάνατε ένα -καταπληκτικό- αφιέρωμα στο 2020, ρώτησα τον εαυτό μου, και εκείνος απάντησε πως εγώ πιστεύω ότι δεν υπάρχει, αλλά οι άλλοι όχι! Για τους αισιόδοξους φτιάξαμε το ειδικό τεύχος με τα αυτοκίνητα και τις λύσεις που ετοιμάζουν οι κατασκευαστές, και ειλικρινά ελπίζω να γίνουν όλα πραγματικότητα, και ο κόσμος να μην καταστραφεί, όπως σχεδιάζουν οι αφανείς Επικυρίαρχοι.
Αρκετά, όμως, με τη φιλοσοφία, έστω και αν ο Daniel Dennett λέει πως «τα πάντα, ακόμα και το Σύμπαν, ξεκινούν ως φιλοσοφία», κάτι που λέω κι εγώ από το ’82, γράφοντας ότι ο θάνατος είναι ένα άχρηστο μηχανικό λάθος και πως το Σύμπαν δεν υπάρχει, αλλά το Ένα είναι Όλα και Όλα Ένα, και φοβάμαι πως παρασύρθηκα και ξέχασα ότι γράφω σε... αυτοκινητικό περιοδικό, το οποίο συνεχίζει ακάθεκτο το δρόμο του, έχοντας συντρίψει κάθε ανταγωνισμό. Στα καθήκοντα της ημέρας, η Διεύθυνση με υποχρεώνει να οδηγώ τα νέα μοντέλα, πράγμα που κάνω με ευχαρίστηση, μιας και το χούι φεύγει τελευταίο. Οδήγησα το Skoda Yeti που χρησιμοποιεί το δάπεδο του VW Tiguan, αλλά φέρει το όνομα του τρομερού χιονάνθρωπου των Ιμαλαΐων. Το εν λόγω όχημα είναι ψηλό και άχαρο, γέρνει πολύ και υποστρέφει (λόγω υψηλού κέντρου βάρους), αλλά είναι, είπαν όλοι στο Καθαρτήριο, ό,τι πρέπει για την οικογένεια, λόγω των χώρων που διαθέτει για κουτσούβελα, μαμάδες, γιαγιάδες και τετράποδα. Όσοι το επιλέξετε και μένετε εκτός Αθηνών και Θεσσαλονίκης, ψωνίστε το με πετρελαιοκινητήρα, διότι αυτός ταιριάζει καλύτερα. Στην ίδια κατηγορία είναι το Fiat Qubo 1.4, που είχα για τρεις ημέρες και, παρόλο που προσπάθησα να βρω κάτι να πω, δεν τα κατάφερα, ίσως επειδή έκανε ζέστη, λειτουργούσε ο κλιματισμός και οι 73 ίπποι έγιναν 68, γι’ αυτό και δεν μπορούσα να προσπεράσω το Smart που μου κόλλαγε.
Στο τεύχος Οκτωβρίου ο Ν.Τ. έγραψε τις εμπειρίες του από την οδήγηση του Citroen C4 WRC και, επειδή εμένα μου έχουν... απαγορεύσει να οδηγώ τέτοια όπλα, απαίτησα να είμαι παρών στο επόμενο έγκλημα, γιατί πολύ θέλω να δω πώς δουλεύουν όλα αυτά τα σειριακά, σούπερ ελεγχόμενα, σούπερ-ντούπερ συστήματα στα σύγχρονα αυτοκίνητα ράλλυ. Για λόγους που έχουν να κάνουν με τις «υποχρεώσεις» μου να παραβρίσκομαι σε δικαστήρια και ειρηνοδικεία (εξαιτίας της γνωστής υπόθεσης), έχασα το Clio RS, που ήθελα να δοκιμάσω λόγω της κατοχής (την προϊστορική εποχή) ενός Renault 5 Alpine, το οποίο, κατά έναν περίεργο τρόπο, «έχασε» τον καλό του κινητήρα όταν πήγε για έλεγχο σε συνεργείο και βρέθηκε με ένα χρέπι. Περασμένα ξεχασμένα.
Σκέπτομαι ότι, μετά την κατάθεση των πινακίδων της Deltona, δεν έχω πλέον «γιωταχί». Επειδή είναι αδύνατο να μεταφέρω στον κτηνίατρο τον Ντον με την R1200R (35.000 χλμ., καλή της ώρα), πρέπει να αποκτήσω κάποιο. Κατόπιν ωρίμου σκέψεως, κατέληξα στο Fiat Panda Diesel 4x4, το οποίο θα παραγγείλω οσονούπω. Το εν λόγω απέχει από τις τζιπούρες επιφανών κουράδων, αλλά τέτοια έκανα σε όλη μου τη ζωή, γι’ αυτό και βρίσκομαι εδώ που βρίσκομαι, αλλά σύντομα ελπίζω πως θα είμαι σε θέση να ανακοινώσω ακόμα μία πρωτιά, τη μεγαλύτερη στη ζωή του Marathon Man._ Κ. Κ.
Screen Peace
CHICK COREA
Όραμα των μηχανικών της ποπ είναι η κοινωνία των absolute beginners. Μέθοδός τους ο αδιάκοπος μηδενισμός του κοντέρ, που ανακοινώνεται από διαφημιστικά συνθήματα («ζήσε τη στιγμή») και από εμβληματικές φιγούρες όπως είναι ο Angus Young των AC/DC (σε ηλικία 55 χρονών, εμφανίζεται στο κοινό φορώντας τη γυμνασιακή στολή του...). Η ιδέα ότι στα 40 έχεις κλείσει τον κύκλο σου ως δημιουργικό άτομο αποτελεί την επιτομή ενός lifestyle που από τις ΗΠΑ εξαπλώθηκε σαν επιδημία σε ολόκληρο τον πλανήτη.Το ότι ένας μουσικός όπως ο Chick Corea εξακολουθεί να φιγουράρει στην κορυφή στα 69 του χρόνια οφείλεται στο γεγονός ότι η τζαζ άπτεται της ποπ κουλτούρας, χωρίς να λειτουργεί με τους όρους εκείνης. Ο CC δεν έγινε διάσημος επειδή ήταν όμορφος ή επειδή κουνούσε αισθησιακά το κορμί του. Ακόμα και σε εποχές που το φλερτ του με το ροκ ήταν ευδιάκριτο, παρέμεινε αυτό που είναι μέχρι σήμερα: αφοσιωμένος εξερευνητής. Ακούγοντας την επιστροφή του με τους Return to Forever (Returns, 2008), το άλμπουμ που κυκλοφόρησε με τον Gary Burton (The New Crystal Silence, 2008) και το φετινό με τον John McLaughlin (Five Peace Band Live), θαμπώνεσαι από τη λάμψη μιας χρυσής, κάθε άλλο παρά εφησυχασμένης ωριμότητας, γεύεσαι τους καρπούς μιας τέχνης που αποτελεί είδος υπό προστασία, όπως και εκείνοι που τη διακονούν: καλλιτέχνες σε ρόλο διάμεσου με τον κόσμο των ιδεών, χαμένοι στη μουσική, πλήρως «εργαλειοποιημένοι» από εκείνην. Η μόνιμη πια απογείωση του πιανίστα-συνθέτη είναι το επιστέγασμα μιας πορείας μεστής σε αναζητήσεις. Θα είναι ξανά κοντά μας στις 9/11, στο Παλλάς. Μαζί οι ιστορικοί συνεργάτες του Stanley Clarke, Lenny White.
Σωκράτης Παπαχατζής
[email protected]
H Κρίση έκανε πάλι ενδιαφέρον το πεδίο, καθώς όλοι οι μεγάλοι κατασκευαστές άρχισαν να παρουσιάζουν μικρά και Πολύ Μικρά αυτοκίνητα. Τα Fiat 500, Aveo, Citroen C3 και πολλά άλλα δείχνουν ότι ο κόσμος είναι έτοιμος να δεχτεί προτάσεις όπως τα Opel Trixx και Beat, ακόμα και τα τρίκυκλα που ετοιμάζουν εταιρείες σαν την BMW (Simple Concept), τη Nissan (Land Glider), την Toyota (FT-EV II), τη Daihatsu (e-S Concept) κ.ά. Τι σημαίνει αυτό; Πως όσο τα πράγματα αλλάζουν, τόσο ίδια μένουν, γιατί στα νιάτα μου οδηγούσα διθέσια BMW Isotta και Messerschmitt.
Μα, καλά, λέει η συνείδησή μου. Μόνο ένα καινούργιο αυτοκίνητο οδήγησες το Σεπτέμβριο; Τι να κάνω, αφού δύσκολα εγκαταλείπω τη μοτοσικλέτα, παρά την καφρίλα που διακρίνει τους περισσότερους οδηγούς. Τα περισσότερα από τα εποχούμενα νεάντερταλ δε χρησιμοποιούν τους δείκτες πορείας και τα αλάρμ. Στρίβουν την τελευταία στιγμή, αναγκάζοντάς σε να φρενάρεις βίαια (το ABS δουλεύει τέλεια) ή να κάνεις επικίνδυνο ελιγμό. Τους αποκαλώ γαϊδάρους, αλλά η κατηγορία πάει χαμένη, γιατί κανείς τους δε διαβάζει 4Τ.
Ποιοι διαβάζουν; Να ένα ερώτημα που μπορώ να απαντήσω κρίνοντας από τον τρόπο που μας αντιμετωπίζουν, μας γράφουν και... οδηγούν! Από 100 μέτρα μπορώ να διακρίνω τις γνώσεις, την ευγένεια και την εμπειρία ενός οδηγού, και πάντα αισθάνομαι ασφαλής όταν βρίσκομαι κοντά του. Αντίθετα, η ψυχή μου τρέμει κάθε που προσπερνώ νεάντερταλ με Χάμερ, που όλο και περισσότερο προτιμούν οι Νεοέλληνες μικροτσουτσουνάδες. Θα περίμενα ότι, ύστερα από 40 χρόνια επαφής με την ευρωπαϊκή κουλτούρα, οι συνήθειες των οδηγών της υπό κατάρρευση χώρας θα είχαν βελτιωθεί, αλλά φρούδες οι ελπίδες. Χειρότερες έως εγκληματικές έγιναν, φέρνοντας στην επιφάνεια τα γονίδια της τουρκο-βαλκανικής καταγωγής τους - με την καλή έννοια.
Ταξίδι στα άδυτα του Σύμπαντος
Το βράδυ της Τετάρτης 30 Σεπτεμβρίου στο Μουσείο Μπενάκη ήταν ένα για εμένα από τα ωραιότερα των τελευταίων ετών. Πάνω από 1.000(!) άτομα ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση της κ. Ελένης Χατζηχρήστου και του Γαλλικού Ινστιτούτου να «αγγίξουν μια μαύρη τρύπα», να «δουν μια σκουληκότρυπα» και να «ακούσουν τη μουσική των πλανητών», κι όλα αυτά στο πλαίσιο του Παγκόσμιου Έτους Αστρονομίας 2009.
Η κ. Χατζηχρήστου πρότεινε τα περιοδικά 4ΤΡΟΧΟΙ, ΠΤΗΣΗ & Διάστημα και AUTO BILD να είναι χορηγοί επικοινωνίας και εγώ συντονιστής της συζήτησης των ομιλητών με το κοινό, και δέχτηκα με χαρά. Και τι ομιλητές! Ο Jean-Pierre Lebreton της ESA, μάνατζερ της αποστολής Huygens στον Τιτάνα και μέλος της διαστημικής αποστολής Rosetta, μίλησε με θέμα «Από τη Γη στο Ηλιακό Σύστημα», ο Arthur I. Miller του University College London περιέγραψε τις μαύρες τρύπες και ο Φυσικός Γιάννης Μπιτσάκης έκανε μια θαυμάσια παρουσίαση του «Μηχανισμού των Αντικυθήρων». Η εκδήλωση έκλεισε με την προβολή της βραβευμένης ταινίας Titan - A Place like Home.
Στο τέλος πρότεινα στην κ. Χατζηχρήστου να επαναλάβει το εγχείρημα σε συνεργασία με τους ίδιους φορείς, και δεν αποκλείεται η πρόταση να γίνει δεκτή!
Αντιλογισμοί
• Στις 21 Οκτωβρίου παρουσίασε το βιβλίο «Η Αριστερά και ο Κακός ο Λύκος» ο συνεργάτης και φίλος Χριστόφορος Κάσδαγλης. Δεν το έχω διαβάσει ακόμη, γι’ αυτό περιμένετε να σας πω πόσο δίκιο έχει - που έχει!
• Πόσο θα ήθελα να διέθετα την ενέργεια και το χρόνο για να βλέπω όλες τις ταινίες και τις θεατρικές παραστάσεις που μου αρέσουν και, παράλληλα, να γράφω το βιβλίο μου, να πετάω ό,τι πετάει, να γράφω τα κομμάτια για τους 4Τ και την εφημερίδα, να μη σταματάω στιγμή. Το δηλητήριο που μπήκε στο αίμα μου, όμως, με τη γνωστή «περιπέτεια» με άφησε μισό. Παρ’ όλα αυτά, κατάφερα να πάω στο θέατρο ΑΡΓΩ και να δω την παράσταση του καλού μου φίλου Δημήτρη Κοτζιά, που έχει θέμα τον Ρώμο Φιλύρα.
• Έχασα το -πρώην- Φεστιβάλ Κινηματογράφου της «Ε» και νυν Δήμου Αθηναίων. Είδα, όμως, τον Αντίχριστο του Lars von Trier και, κατόπιν ωρίμου σκέψεως, κατέληξα στο συμπέρασμα ότι μου άρεσε: 1. για τη συγκλονιστική ερμηνεία της Gainsbourg, 2. για την εικόνα, 3. για τον πόλεμο ανάμεσα στο θάνατο και στη ζωή, 4. για τον πιο κολασμένο παράδεισο (δάσος-καλύβα) που έχω δει μέχρι σήμερα. Δεύτερο στις προτιμήσεις μου, μετά το Dogville.
• Πήρα τη δόση μου σε Almodovar. Ραγισμένες Αγκαλιές και Penelope Cruz, και είπα αρκετά με τη μανιέρα του. Τρεις ημέρες μετά και δεν είχα καταλάβει τι θέλει να πει ο ποιητής.
• Κανείς «συνάδελφος» δεν έγραψε λέξη για τα 40χρονα των 4Τ. Αόρατοι άνθρωποι, αόρατο περιοδικό, αόρατη ιστορία, ορατή -στα λαμόγια και στους λωποδύτες- εταιρεία.
• Παραδίνομαι! Το μαρτύριο να απέχεις από το σχολιασμό αστέρων της τηλεόρασης είναι αβάσταχτο, ιδιαίτερα όταν, πού και πού, βλέπεις τον Γ. Αυτιά! Ευτυχώς που υπάρχουν οι τύποι στο Ράδιο Αρβύλα και σε βγάζουν από τη δύσκολη θέση. Ο άνθρωπος δεν παίζεται, ιδιαίτερα όταν μιλάει με το... βίντεο!
• Πάει καιρός τώρα που θέλω να γράψω για την αισθητική που διακρίνει τη δουλειά που κάνει ο Δημήτρης Κουρκούτης, διευθυντής Δημιουργικού του περιοδικού OZON από τη Θεσσαλονίκη, αλλά πάντα κάτι γίνεται και το... ξεχνάω. Μέχρι σήμερα!
• Το ίδιο με το κρητικό περιοδικό ΣΤΙΓΜΕΣ του Νίκου Καρέλη, που βρίσκεται στο 18ο έτος του! Είχα μπροστά μου το άρθρο για τον Ζακ Γαλυφιανάκη, που τον είδα πριν από ένα χρόνο στην ταινία Hangover και είπα ότι οι καλές προσπάθειες πρέπει να στηρίζονται απ’ όλους.
• Με πλησίασε στο ξενοδοχείο που έμενα στην Πάρο, είπε πως είναι παλιός αναγνώστης του περιοδικού και πως στην επιχείρησή του στο Σουφλί ασχολείται μόνο με το ζωικό μετάξι! Όπως ήταν φυσικό, μου τράβηξε την προσοχή, και ζήτησα να μάθω περισσότερα. Μου έδωσε ένα φυλλάδιο που δείχνει τα υπέροχα, χειροποίητα προϊόντα του. Γι’ αυτό όσοι -και περισσότερο όσες- ενδιαφέρονται ας τηλεφωνήσουν στο 25540.22028 ή ας πληκτρολογήσουν «Κάλφας μετάξι» στο Google.